Mooiste combinatie boer en paard

Het is nu echt niet zo dat ik over iedereen die is overleden een stukje ga schrijven, maar dit moest even. Terwijl het gemis van Lein inmiddels steeds meer begint door te dringen, overleed vorige week Willem van Sluijs. Deze twee persoonlijkheden kunnen haast niet verder uit elkaar liggen, maar ik ga ze beiden vreselijk missen. Het feit dat Willem eigenlijk al enige tijd uit beeld was betekent niet dat hij uit onze gedachten was. En al respecteer ik uiteraard het besluit dat hij in stilte begraven wilde worden, ik vind wel dat hij nog een kleine ode verdient.

Zoals gezegd, de tegenstellingen tussen Lein en Willem waren onmetelijk groot. Dat blijkt alleen al uit het feit dat het totaal niet moeilijk is een foto van Lein te vinden, maar van Willem viel dat zowaar niet mee. Mijn zoektocht via websites en facebook en al mijn zoekvragen via google leverden niks op. Dan mijn eigen dossier nog maar eens doorgenomen. Ik hoopte op een foto waar hij ergens op de achtergrond, in de beige regenjas, met pet, stropdas, bruine schoenen en altijd met een lijst of boekje en een pen in de hand, aantekeningen stond te maken. Want daar stond hij vaak, op de achtergrond. Op de twee foto's die ik vond staat hij dus, typerend voor hem, aan de zijkant.

Zo bescheiden, maar o zo betrokken en geïnteresseerd in vrijwel alles en iedereen. Ik denk dat hij in de krant geen letter ongelezen liet. Als ik een prijs had gewonnen bij de dressuur (vroeger stond daar nog wel eens wat van in de krant) en hij en Piet kwamen op het zondagse rondje in de auto bij stal langs gereden, ging het raampje naar beneden en volgde een compliment of ging de duim omhoog. Stond ik er een paar weken niet in, dan werd er geïnformeerd wat er aan de hand was.

Toen ik in 1996 in de jubileumcommissie van de Zandruiters zat, hebben we hem geïnterviewd voor het jubileumboekje. Ik heb het nog eens doorgelezen. Daar spreekt hij met liefde en passie over het ringrijden en zijn toppers, Corrie, Nel, Mina en Mirza. Het ringrijden op Soestdijk in 1980 had hij als absoluut hoogtepunt in zijn carrière ervaren.

Zijn taak als jurylid, in welke vorm dan ook, nam hij altijd uiterst serieus. Toen hij zelf nog reed, zag zijn paard er ook altijd piekfijn uit. Tijdens Handelsbelang in Middelburg, sleepte hij enkele malen de prijs voor de mooiste combinatie boer/paard in de wacht. Toen nog een echte ereprijs. Het was in 1995 dat Willem ook die prijs won, maar op dezelfde dag ongelukkig van zijn paard viel en zijn heup brak. Dat was het einde van zijn actieve carrière als ringrijder, maar hij bleef altijd betrokken.

Voor mij blijft hij altijd de mooiste combinatie boer/paard. 

Rust zacht Willem. (11 februari 2019)