Het gevoel van Middelburg

En dan heb ik het niet over de Zeeuwse hoofdstad op zich, maar over het ringrijden tijdens de tweede folkloristische dag. Of zoals het tot nu toe ook vaak werd genoemd: de strijd om de Koninklijke bekers op het Molenwater. Zelf heb ik deze dag van verschillende kanten meegemaakt. Als paardenoppas, als deelnemer, als bestuurslid en wedstrijdleiding en de laatste jaren als toeschouwer. Ik wil graag een aantal herinneringen met jullie delen, maar ook de zorgen die ik heb.Toen ik nog oppas was ging ik al mee met de wagen. We waren met een hele stoet van aanspanningen en ruiters vanuit Zoutelande en omstreken. Er werd gelachen, er werden liederen gezongen, biertjes gedronken en bij het abattoir moesten we altijd even stoppen om een paar zakken ijs op te halen voor in de koelboxen. Tijdens de terugweg was het altijd feest, zeker als een Zandruiter of RVM-er het tot de bekerbaan had geschopt of nog beter, een beker had gewonnen. Soms mocht ik wel eens een stukje mennen. En je hoorde of zag wel eens dingen waarvoor je waarschijnlijk nog niet oud genoeg was!Toen

ik ging meerijden nam ik soms het paard mee achter de wagen, of ik gaf hem mee aan Jan Gabrielse die paarden met ongeëvenaard gemak en overwicht in de vrachtwagen zette. Je moest op tijd klaar staan, want hij was altijd een kwartier te vroeg. En dan met z'n allen bij de klep in Middelburg je paard weer aanpakken. Natuurlijk probeerde je de laatste 10 ringen te steken om eens in de bekerbaan te mogen rijden, maar verder dan 9 ben ik zelf nooit gekomen. En altijd gaan voor een versieringsprijs. 's Avonds ging je met z'n allen op de fiets terug naar de Schouwburg. Daar eindigden en ontstonden relaties waar je bij stond. Het was een tijd waarbij de foxtrot nog hoogtij vierde en de dansvloer uitgebreid werd benut. Soms met een handdoek in de nek, want vroeger was het ook wel eens warm. De tijd dat er nog luxe prijzen werden uitgereikt heb ik zelf niet meer meegemaakt. 

Als bestuurslid en wedstrijdleiding zie je het natuurlijk weer eens van een hele andere kant. In de winter overleg. Moet het systeem op de schop of toch maar zo laten. Soms was ik het er mee eens, soms helemaal niet. Op de dag zelf met het befaamde boek rond om te kijken of alle paarden wel ingeënt waren. Kijken of iedereen fatsoenlijk aangekleed is. Bobo's ontvangen. Deelnemers in de kraag vatten die niet willen opruimen. Een hele dag kleine en grotere brandjes blussen en dan snel naar huis om het stukje te schrijven voor de PZC en de uitslag op teletekst te zetten. 

Nu ben ik een betrokken toeschouwer. Het gevoel vooraf aan de wedstrijd is eigenlijk nog steeds hetzelfde. Paard wassen en vlechten, versiering in orde maken. Lout die zijn koelbox klaar zet, eieren bakt en z'n kleren klaar legt. Altijd een beetje de kriebels omdat je nooit weet hoe de dag zal gaan eindigen. Maar waar ik vroeger achteraf altijd nog een paar dagen kon nagenieten van het gevoel, is dat tegenwoordig anders. Ik probeer dit al een paar jaar te onderdrukken, maar vind dat steeds moeilijker. Misschien had ik daarom dit jaar de behoefte om een keer de videocamera mee te nemen. Dit is wel een soort 'Vroeger was alles beter' moment, dat geef ik toe. En of het echt beter was weet ik niet, wel anders. Want werden er door de jaren heen met de kaasschaafmethode telkens 1 of 2 plakjes afgehaald van de formule die mij zo dierbaar is, als de ontwikkelingen die nu op stapel staan doorgaan kunnen we toch wel spreken van een botte bijl. Allemaal bedoeld om op tijd klaar te zijn en ook vooral de allerbeste ringrijders te laten schitteren. 

De wereld veranderd, mensen veranderen. Presteren is belangrijk, ouders spelen een steeds grotere rol in het geheel en  iedereen is trots. Dierenwelzijn is een hot item maar bij het ringrijden wil niemand z'n handen er aan branden. Ik snap het wel hoor, niemand zit op doodsbedreigingen te wachten als je bijvoorbeeld het couperen van trekpaarden aan de orde stelt. Maar we moeten wel de gevolgen daarvan accepteren. Alles wat ik hier noem doet overigens niks af aan de prestatie van de mensen die ooit een prijs hebben gewonnen in Middelburg, of dit in de toekomst gaan doen. Het is super knap. Maar knap is niet altijd leuk. Als het ringrijden tot wetenschap gemaakt wordt  gaat de ziel uit het spelletje. Maar dat is misschien MIJN gevoel.  (28 augustus 2019)