En ik en ik en ik ... ik ben te dik!

Zo maar een tekstregel uit een liedje van Kinderen voor Kinderen. Wat ik er zo briljant aan vind, is dat het puur en alleen een constatering is van een feit. De persoon in kwestie weet best dat hij of zij te dik is, of te dun, te lang, of scheel. "Vuurtoren, spillebeen, onderdeur, lange lijs, pompoen, Je moet er maar om lachen er is toch niks aan te doen!" is de slotregel.  Een constatering, geen oordeel. Voor een oordeel heb je andere mensen, die kunnen dat prima. Dat kunnen mensen zijn die heel dicht bij je staan, maar net zo goed totale onbekenden.

Ik neem jullie even mee in mijn wereld toen ik nog wel wat zwaarder was dan nu. 'Als je zo dik blijft zul je nooit werk vinden'. Gasten bij mijn vader en moeder die zeiden: 'Goh, wel bijzonder. Heb je 1 knappe slanke dochter en ...' stilte. In het uitgaansleven wordt je nagekeken en uitgelachen. Wat daar tegen je of over je gezegd word schrijf ik maar niet op. Fat shaming heet dat tegenwoordig met een goed Nederlands woord. Het aantal keren dat mensen, totale vreemden, bang waren dat ik door mijn paard zou zakken en dachten dit aan mij te moeten melden is niet op 2 handen te tellen. En "Machtig Sandra, nu was je zo vee afgevalle, me het is er wi ooal an!" hoorde ik woordelijk hetzelfde van twee mensen uit dezelfde familie. Ik kan gerust nog even zo doorgaan. Ooit werd me verteld dat ik een mooie vrouw zou zijn als ik zou afvallen. Serieus, dat mannetje was een kruising tussen Danny Devito en pornoster Ron Jeremy. Het is trouwens wel iets dat de schreeuwers gemeen hebben. Ze worstelen zelf meestal zelf met hun gewicht of op een andere manier met hun uiterlijk. 

Zelf heb ik er wonderbaarlijk weinig last van of moeite mee. Aan positieve aandacht heb ik ook nooit gebrek gehad. Er zijn nog genoeg mensen die een romige vrouw best kunnen waarderen. De beste daarvan heb ik gehouden. Een leuke herinnering is een man die tijdens Koninginnedag mij zag passeren in het café en zonder enige vorm van twijfel of ironie zei dat hij nog nooit zo'n mooie vrouw in Zoutelande had gezien! Daar kun je dan weer even op teren. En waar hebben we het over. Er is nog nooit naar me gesist in een stadion, ik ben niet in elkaar geslagen als ik met mijn partner hand in hand over straat liep en wordt niet geweigerd voor een baan op basis van mijn achternaam. Misschien heb ik door mijn 'afwijking' wat meer begrip voor mensen die zich gediscrimineerd voelen dan menig andere blanco. Er komt wel een moment dat je tot de conclusie komt dat het beter is voor je gezondheid om af te vallen. Dat moment is nu. Inmiddels zijn de 8 kilo die de weegschaal me in april cadeau deed (lees De kiloknaller!) er op verantwoorde wijze, zonder dieet en medische wetenschap, ruimschoots af.  Nu de vakantie voor de deur en de kerstdagen, dus niet te moeilijk. Dan nog eens 10, 15 kilo er af en dat is het dan wel, want ik blijf wel mijn eigen fluffy zelf.  (5 december 2019)