De natte mars

Mijn trouwe lezers denken nu misschien dat dit een vervolg is op het verhaal over de barre tocht. En dat zou ook best kunnen. Als je met een groep vriendinnen van mijn leeftijd een barre tocht meemaakt, kan het al snel veranderen in een natte mars ... en we noemen geen namen. Nee, kijkend naar de prachtige film Chocolat kwamen er wat oude herinneringen naar boven.De glanzende, vloeibare chocolade ... mmmm. Maar even vanaf het begin. Dit keer wil ik het hebben over de dingen die je eet als je 's nachts uit het cafe of van een feestje komt. De midnight snack, als je het populair wilt zeggen.

Natuurlijk was vroeger een kippetje in JoJo of een sateetje in de Sandeman niet te versmaden (totdat je het keukentje had gezien). En een nachtelijk bezoekje aan de Hooivork of Malek kwam in die tijd nog wel eens voor. Lout en ik waren binnen onze vriendenkring een van de eersten die gingen samenwonen. Daardoor is er een tijd geweest dat we vrijwel wekelijks met een gezelschap in de Zwinstraat eindigden om tosti's te bakken. Hele broden, pakken kaas en ham gingen er doorheen. Toen we op Meliskerke woonden was het gezelschap meestal beperkt tot ons tweetjes. Toen hebben we nog wel een fase gehad dat we bij thuiskomst eieren gingen bakken. Die werden dan vaak op bed verorberd. Maar toen 's morgens het bed een keer onder het ei en de ketchup zat, zijn we daar maar mee gestopt. Tegenwoordig komt het niet meer zo vaak voor dat we zo laat op pad zijn. Bovendien, op feestjes wordt je tegenwoordig dusdanig verwend met hapjes en drankjes dat je bij thuiskomst geen pap meer kan zeggen. Een van de laatste keren die ik mij nog wel kan herinneren veroorzaakte een kleine huwelijkscrisis. Lout had een zorgvuldig bewaard restje risotto weg gegooid dat ik na terugkomst van de Koningsnacht wilde verorberen. Te erg!

Maar de Koningsdag, of in die tijd Koninginnedag brengt ons terug naar de titel van dit verhaal. We gaan even terug in de tijd. De tijd dat Henk Verweij (biertje, biertje, biertje) nog in de feesttent stond met een tapje en zijn vader en moeder in een strandtentje muntjes verkochten. Wie weet het nog. En zoals altijd bij de verkoop van muntjes heb je er op het einde van de avond een aantal over. Tegenwoordig kopen ze er gewoon bier van wat ze daarna in de lucht gooien, maar daar zie ik het nut niet zo van. Toen ook al niet, dus kochten wij er meestal nog iets te eten van voor thuis. Op een avond maakten wij onze laatste muntjes op aan een mars, die we dan ouderwets, lekker op bed gingen opeten. We keken er al naar uit. Die mars ging diep in een broeierige broekzak en uiteraard bleven we toch nog even hangen. Affijn, uiteindelijk toch op bed beland gingen we de mars oppeuzelen. Het verblijf in die broekzak had tot gevolg dat de reep was veranderd in een glanzende, vloeibare, natte massa die je alleen naar binnen kreeg door deze van het papiertje af te lebberen. Heerlijk!

(6 september 2019)