De gevallen vrouw

Recente valpartijen doen mij denken aan vroeger tijden wanneer ik regelmatig op spectaculaire wijze de aardkorst heb begroet. Zo had ik in december nog een bijna dood ervaring in een waterpark in Gran Canaria toen ik niet direct boven kon komen aan het einde van een glijbaan. En toen Lilian en ik later die dag de wetten van de zwaartekracht nog een keer trotseerden in een opblaasband op een helse glijbaan werden we door de enorme snelheid die we ontwikkelden bijna de baan uit geslingerd, om daarna over de kop te slaan op het afrempunt. Dan had ik natuurlijk nog de ongelukkige val in januari op de ski's, vakkundig afgemaakt op de dansvloer van der Brabander. En in maart ging ik met de scooter onderuit wat mij gekneusde ribben en een andere zere knie opleverde. Goed bezig!

In het verleden had ik vaker dergelijke voorvallen. Er zijn er een aantal die ik me nog goed kan herinneren. Zo stapte ik in de rechter leerlingenruimte van de CSW al eens vanaf de bar op een stoel die naar mij toe kiepte waardoor ik er weer overheen viel. Geen goede actie voor de ego van een puber. Ook lag ik al eens in een supermarkt pad dat net gedweild was, waar ik nog even snel iets wilde pakken. Bij een wedstrijd bij manege de Eendracht ging het regenen en ik nam plaats onder een afdakje bij de voordeur. De vlonder daar ter plaatse was zo rot, dat ik er doorheen zakte. Hilariteit alom. Dan hadden we natuurlijk nog de val thuis toen ik naar boven(!!) viel op de trap. Dit leverde mij de op de foto getoonde blauwe voet op.

Een keer die ik me ook goed herinner was in de Lange Delft in Middelburg. Met m'n armen vol tassen van het shoppen maakte ik een duikeling, waarbij ik op spectaculaire manier door rolde. Het was nog net niet dat ik af groette als een turnster toen ik weer opstond. Mensen die deze val hebben gezien hebben ongetwijfeld gedacht dat het hier een voorstelling van een straattheater artiest betrof.  Ook de spectaculaire koprol met paard en al in de ringbaan zullen de aanwezigen niet snel vergeten. Het liep goed af, maar toen ik de volgende dag in een strandstoel zat kon ik er niet meer uit komen van de spierpijn. Lout heeft in dit soort gevallen trouwens altijd een dubieuze rol. Hoewel hij normaal vooraan staat om me te helpen is het in dit soort situaties niet het geval en moet ik het doen met een sissend: ''STA OP!"

Laatst liet ik een aantal vriendinnen nog kennismaken met het begrip 'de barre tocht'. Je kent ze wel, van die films waarbij groepen mensen onder extreme omstandigheden, gehuld in lompen, proberen een bepaald doel te bereiken. Ooit kwam ik met Lout thuis vanuit het café, iets gedronken en het was glad. Ik ging onderuit en ik zei tegen Lout: "laat mij maar liggen, red jezelf", zoals dat gaat in die films. Bij tijd en wijle doemt het begrip op en afgelopen zaterdagavond was het er weer eens tijd voor. Tijdens de terugreis vanaf een strandtent, wat ook echt een barre tocht was, liet ik mij vallen met het verzoek aan de rest om zichzelf te redden. Liggend in het mulle zand, met pijn in de kaken, de buik en de sluitspier van de aanwezigen heb ik het begrip toegelicht. Ze zullen het niet snel vergeten! (2 april 2019)