Afscheid van de stem van het ringrijden

Ach, weet je, ik heb niet zo veel met kerstkaarten. Ik verstuur ze al jaren niet meer en de ontvangen kaartjes zijn leuk, maar niet meer dan dat. Behalve dan die paar kaartjes waar iets leuks of bijzonders op staat. Zo zal ik 1 kaartje in het bijzonder toch missen dit jaar. Een kaartje waar vaak de situatie met poezen Boris en Poeskatoen kort werd geschetst, of waar even werd gesproken over de prestaties en de samenwerking in het komende of afgelopen ringrijseizoen.

Ik kende hem best goed. En hoewel ik er natuurlijk ook af en toe gillend gek van werd kan ik gerust zeggen dat we het goed konden vinden. Na veel vijven en zessen was hij eindelijk met pensioen. Hij had gelukkig nog allerlei plannen. Nu was hij zijn huisje aan het opknappen. Hij zou op computercursus gaan en z'n hele dossier digitaliseren. Ik ben benieuwd wat daar nu mee gaat gebeuren. Ook zou hij zich eindelijk aan z'n knie laten opereren en lekker laten wassen in het zorghotel!

Lein was een man van uitersten.  Zo had hij altijd het hoogste woord over vrouwelijk schoon, totdat ze in de buurt kwamen. Dan wilde hij er niks van weten. Hij was een super fanatieke en enthousiaste supporter die de prestatie hoog in het vaandel had staan. Aan de andere kant kon hij ook zeer negatief zijn als het allemaal even niet lukte. 'Oe kan dat noe Sandra! Zei jie dat noe is.'

Hij was uiterst nieuwsgierig, maar details over zichzelf liet hij zomaar niet los. Hij vertelde wel regelmatig over zijn zus, waar hij mee uit eten ging. Eten was voor hem belangrijk en zijn gewicht een probleem. Toen hij jaren geleden langzaam zwaarder werd heeft hij eens een succesvolle afslankpoging gedaan, waarbij hij de kerstkaarten op heel Walcheren te voet rond bracht. Ook weer een beetje overdreven. We dachten dat hij ziek was, zo mager was hij. Maar de kilo's kwamen er weer aan en de laatste jaren kon hij slecht uit de voeten. De lichamelijke problemen namen toe.

Hij was een super trouwe vrijwilliger met een zeer groot eergevoel. Het feit dat hij niet meer standaard in baan 1 mocht schrijven zat hem indertijd zeer hoog. Ik heb hem daar als bestuurslid meerdere malen over aan de telefoon gehad. En ook zeer gevoelig voor prijzingen en lofzang. Zo liet hij het regelmatig en op tijd weten wanneer er een jubileum aan zat te komen. Zodat er tenminste een oorkonde of pollepel en een toespraak klaar lagen. Regelmatig zeggen dat je er mee stopt, zodat mensen tegen je zeggen dat je niet gemist kan worden. Zijn lintje had hij het liefst elke dag gedragen. Zijn aandeel in en de bijbehorende 'roem' door de film Zeeuwse ridders vond hij fantastisch. En als hij het kan zien zou hij de aandacht die zijn overlijden krijgt ook erg waarderen, dat weet ik zeker.

Hij zette zich fanatiek in voor zijn woonomgeving en was daarbij zeer principieel. Twee keer haalde hij handtekeningen op in zijn geliefde Mariekerke. Tegen de nudistencamping en voor de brievenbus. Lein herinner je ook aan de koolzwarte handen van de lijmresten van zijn werk. Dat vieze zonneklepje, de spencer en het zeiknatte hoesje rond de microfoon. 

En natuurlijk zijn onvergetelijke uitspraken;

Bravo en Chappeau!

Melden op de wagen van de notabElen

Wat ei tie man heete!

Spectaculaire uitstoter!

En zo kan ik nog wel even doorgaan. 

We zullen het nog velen jaren in gedachten horen. 

In gedachten ...

(14 december 2018)